جايي خوانده بودم  " کلمات احیاگرند.

می توانند آدم ها را زنده کنند و با سخاوت تمام

بین آنها محبت و دوستی به وجود آورند "

اما يادم باشد گاهي همين كلمات، روابطي را ناخواسته

و بي قصد و غرض و بي منظور جوري خراب ميكنند كه نه تو

و نه هيچ كسي ديگري توان آن را ندارد كه مثل روز اول كه هيچ،

حتي كمي هم درستش كند. بعد متوجه ميشويد كه كلمات

بيشتر از آنچه احياگر باشند توان كشتن دارند و مي توانند به آساني

رابطه ها را به گند بكشند

بهتر است كلمات فارغ از كشتن يا احيا كردن گاهي لال شوند.